Het is deze maand alweer 10 jaar geleden dat ik dat ene, onverwachte telefoontje kreeg. Mijn dochter was voor het eerst sinds jaren een weekje naar haar vader.
Op dinsdagavond werd ik gebeld. Mijn dochter was samen met haar stiefmoeder naar een oom in het ziekenhuis geweest die op sterven lag. Het was erg warm die dag. Tegen de 30C aan. Toen ze weer naar buiten liepen werd mijn dochter onwel. Met hulp is ze naar binnen gebracht, verwachtend dat ze van de koelte binnen weer zou opknappen, maar ze kregen haar niet meer goed bij. Besloten werd dat ze de nacht in het ziekenhuis moest blijven. Ik weet niet meer precies waar het was, ik geloof Brussel, maar het was in ieder geval een ziekenhuis in België. Ik wilde natuurlijk meteen in de auto springen, maar mijn dochter en ex wilde dat niet hebben. Het was waarschijnlijk de warmte. Het had geen zin om daar midden in de nacht aan te komen want ik mocht er dan toch niet bij. Dus bleef ik met tegenzin thuis.
Na een slechte nacht meteen de volgende ochtend weer contact gezocht. We konden even videobellen en daardoor zag ik hoe slecht ze er uit zag. Ze wilde nog wat onderzoeken doen maar omdat er niet iets medisch aan de hand leek te zijn zou ze later die dag met haar vader mee naar zijn huis in Tilburg mogen. Ze wilde echter nog steeds niet dat ik zou komen. Ze zouden proberen dat ze de volgende dag naar huis kon komen en ik moest alles maar vast thuis in orde maken. Zoals een bed beneden in de woonkamer zetten. Ik begreep er helemaal niets van. Wat was er aan de hand? Hoe kon mijn gezonde, sterke dochter van bijna 16 jaar vragen of ik een bed in de kamer wilde zetten omdat ze niet boven zou kunnen komen? Ik probeerde rustig te blijven, maar inwendig was ik in paniek. Ik deed maar wat er van mij gevraagd was, moest het doen met de zeer beperkte informatie die ik kreeg en kon verder niet anders dan afwachten.
Toen ze op donderdag aan het eind van de middag aankwamen schrok ik wat ik zag. Mijn levenslustige puber was binnen een paar dagen veranderd in een wrak. Al strompelend en ondersteund wordend door haar vader kwam ze binnen. Deze ging vrij snel daarna weer richting huis, want het waren lange dagen geweest.
Toen we alleen waren probeerde ik door middel van vragen te begrijpen wat er was gebeurt. Maar er bleek geen logische verklaring te zijn voor dat moment. Als ze lag ging het wel, maar zodra ze ging staan gilde ze het uit van de pijn in haar hoofd en zakte ze door haar benen. Ik belde mijn huisarts die tevens een vriendin was in die tijd. Zij had ook geen verklaring maar rade aan een nacht rust te nemen en meteen de volgende ochtend naar het ziekenhuis te gaan als het nog hetzelfde was. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen al vroeg naar het ziekenhuis en daar begonnen de onderzoeken.
Diezelfde middag gaf mijn dochter ineens aan haar benen niet meer te voelen. Al het gevoel was ineens weg. Pijnprikkels bevestigede dit. Ze werd opgenomen, maar het was vrijdag, dus veel onderzoeken kreeg ze daarna niet meer. Op zondag voelde ze ook haar armen en rug niet meer. Het was maar moeilijk te geloven. Mijn jongste dochter en ik proberen wel eens stiekem te knijpen of ze reageerde, maar niets. Vertwijfeld keken we elkaar dan aan. Mijn gevoelige dochter die altijd vanalles kon zien leek haar gevoel uit te schakelen. Nu ik dit schrijf voel ik weer hoe mijn hart tekeer gaat en tranen branden in mijn ogen. De onmacht, er niets van begrijpen. Ik probeerde alles wat ik kon. Je voelt je zo machteloos. Om toch maar iets te doen masseerde haar dagelijks, oa met shiatsu. Op een gegeven moment vroeg ze: Mama, wil je ook mijn benen doen? Maar daar was ik al mee bezig. Als ze op haar buik lag had ze geen idee waar ik haar masseerde. Dagen zat ik bij haar in het ziekenhuis, proberen maar positief te blijven. Te helpen als het nodig was. Zoals naar de wc gaan. Van haar bed naar de gang lopen waar de wc was deden we 15 min. over. Nou ja, hadden we iets te doen zeggen we dan maar. Ik leefde in een roes, het was niet te bevatten. De dokter riep al vrij snel dat het psychische was. Uiteindelijk heeft ze een week in het ziekenhuis gelegen. Een medische oorzaak is nooit gevonden. Ze heeft weer leren lopen zonder dat ze haar benen kon voelen. Verder kwamen ze niet in het ziekenhuis. Fysiotherapie en naar een psycholoog dat was het enige advies.
Thuis was ze de eerste periode volledig afhankelijk van mij en haar zusje die toen 11 was. Ze kon nog niet alleen naar de wc. Wat voor een puber van bijna 16 natuurlijk een hel is. En uiteraard reageerde ze dat op ons af. Die tijd was zwaar. Ze ging naar een psycholoog, maar die gaf vooral medicatie om tot rust te komen. EMDR had een averechts effect. Als ik vroeg hoelang ze dacht dat dat medicatie nodig was kreeg ik te horen dat het wel 5 jaar kon duren! Ik kon het toch niet toestaan dat mijn dochter de mooiste tijd van haar leven voor een groot deel in bed zou moeten doorbrengen met medicatie? Als ik een slechte dag had, het even niet meer wist en overstuur opbelde kreeg ik de vraag of ik het nog wel aankon of dat ze beter uit huis geplaatst kon worden. De meiden werden onrustig, bang dat dit zou gebeuren en dus deed ik mijn best om mijn emoties voor mezelf te houden, of in ieder geval niet meer met de psycholoog te delen. We maakten zelfs van te voren afspraken wat we wel en niet konden zeggen. Niet best toch? Je zal begrijpen dat al die uren "therapie" dus niets hebben opgeleverd.
Haar vader wist er ook niet goed mee om te gaan en had afstand genomen. Gezien de enorme afstand tussen Tilburg en Zuidveen viel het ook niet mee. Gelukkig had ik de steun van mijn ouders en mijn toenmalige vriend. Al kwam er door alles wat er gebeurde ook na een paar maanden een einde aan die relatie.
Wel heeft hij mij geholpen een goede alternatieve therapeut te vinden want met de psycholoog kwamen we dus niet verder. We moesten zelf op zoek naar hulp. Op Zorglandgoed Mirre, zo heet het nu, destijds enkel Mirre, vonden we de juiste mensen die niet alleen haar, maar ook mij en haar zusje konen helpen. Want de hele situatie had niet enkel effect op mijn dochter, maar op ons allemaal. Vaak wordt er vooral gekeken naar de patiënt zelf, maar op Mirre stond het hele gezin centraal. Er waren zelfs gezinsweken waar we samen heen konden. Vier dagen ging je als gezin aan de slag met de problemen die er waren door middel van verschillende therapieën als rebirthing en familie opstellingen en je had een persoonlijke gezinsbegeleider. Intensief, maar heel fijn. Nog altijd kijken we daar met veel plezier op terug. Helaas wordt het nu niet meer op die manier gegeven, ik hoop dit ooit zelf nog op te kunnen gaan zetten.
Uiteindelijk is ze met alle deze hulp en zorg gelukkig weer de oude geworden. Het was een zware tijd voor ons als gezin waar we allemaal onze littekens aan over hebben gehouden. Maar achteraf kan ik zeggen dat het ook de meest leerzame periode is geweest uit ons leven tot nu toe die ons alleen maar sterker heeft gemaakt.
Niet alleen heeft het laten zien dat lichaam en geest één zijn en hoe deze samenwerken, maar ook hoeveel effect oude trauma's kunnen hebben. Want uiteindelijk bleek dat er iets tussen haar 2e en 3e is gebeurd wat dit "trauma" blijkbaar heeft veroorzaakt. De trigger waarom het juist op dat moment naar boven kwam is ons echter altijd onduidelijk gebleven.
Daarnaast heb ik ook geleerd om verder te kijken. Niet enkel te vertrouwen op wat de artsen of mensen als psychologen zeggen. Ik voelde dat ik veel meer kon doen en zeker niet onstabiel of gek was en gelukkig heb ik daarin mijn gevoel gevolgd. Door mijn eigen ervaringen uit mijn jeugd wist ik dat al en stond er daardoor sneller voor open denk ik.
Daarnaast ben ik nog altijd dankbaar dat mijn toenmalige vriend veel verder was op dat gebied dan ik en de juiste mensen op ons pad bracht. Het was beslist geen toeval dat we net voordat het gebeurde een relatie hebben gekregen. Nog altijd zijn we goede vrienden.
De speciale zorg heeft me vele duizenden euro's gekost, maar waren iedere cent waard. Tegenwoordig worden er steeds meer van dit soort therapieën vergoed, gelukkig maar, destijds echter nog niet. Gelukkig heeft het voor mijn dochter dankzij deze zorg goed uitgepakt. Ze heeft haar gevoel weer terug gekregen al is haar kracht nooit meer helemaal hetzelfde geworden. Echter, vergeleken hoe het was had ik 10 jaar geleden durven hopen dat het uiteindelijk zo goed zou aflopen. Maar goed ook, want nog geen twee jaar later werd er opnieuw veel van haar en de rest van ons gezin gevraagd. Maar daarover in de volgende blog meer.
Ben je geraakt door deze blog en wil je er iets over kwijt. Stuur dan gerust een mail naar happykidsmassage@outlook.com. Uiteraard zal ik de mail in alle vertrouwen behandelen.
Bedankt voor het lezen.
Ontspannen groet,
Corina Elzenaar
masseuse, schrijfster en welzijnscoach
Heeft jouw gezin ook te maken met uitdagingen en kan je daarbij wel hulp en ondersteuning gebruiken? Misschien dat ik met het Happy Family programma daarin iets voor jullie kan betekenen.
Mochten er taalfouten in het verhaal zitten, mijn excuus voor de mensen die zich hier aan storen.
Ik heb dyslexie. Deze blog wordt vanuit het hart geschreven.
Het gaat om het verhaal en niet over taalfouten.