Tot nu toe vond ik het niet moeilijk om over mijn/onze persoonlijke stukken te schrijven. De tekst kwam als vanzelf. Maar ik merk dat ik met dit deel wel moeite heb. Dit stuk raakt me gek genoeg altijd nog het meest. Depressie gaat dan ook niet over mijzelf, maar over mijn jongste dochter.
Doordat er, zoals ik in mijn vorige blogs al schreef, veel aandacht ging naar mijn oudste dochter en kleindochter, schoot mijn jongste dochter er helaas vaak bij in. Zij is heel lief en gevoelig en wilde mij in die periode niet nog eens extra belasten. Helaas kon ze echter bij niemand echt terecht in die periode. Ik was te druk met alles rondom mijn oudste dochter en de zaak, en haar vader koos voor zijn vriendin in plaats van voor haar.
Dit had als gevolg dat ze zich niet gezien voelde. Niet gehoord, niet belangrijk en afgewezen. Ze trok zich steeds verder terug. Het meisje dat als kind massa's vriendinnen had, bij iedereen welkom was en altijd vrolijk was, werd steeds eenzamer en negatiever. Haar vriendinnen begrepen haar niet en ze kwam in aanraking met "een verkeerd vriendje". In oa blowen vond ze een manier om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Iets dat steeds meer jongeren doen. Daarnaast deed ze zichzelf regelmatig pijn. Een andere pijn om maar niet de pijn van haar hart te hoeven voelen. Ze vertelde mij later dat ze dit wel zo deed dat ik het niet zag. Bijvoorbeeld op haar benen ipv op haar armen. Mijn hart breekt als ik dit schrijf....
Er is een periode geweest dat ze niet meer wilde leven. Niet meer wilde voelen.
Helaas hoor ik het tegenwoordig steeds meer om mij heen. Jongeren die depressief zijn. Hun vlucht zoeken in drugs, drank en vele uren gamen. Ik zie onmacht bij vriendinnen die opgroeiende pubers hebben. Ik herken deze onmacht zo. Het is ongelooflijk moeilijk je op zo'n moment te verplaatsen in de gedachten van je ongelukkige puber. Wat je ook oppert, alles is nee. Zelfs al gaan ze mee, dan kunnen ze er vaak niet van genieten. Ze zonderen zich af. Sluiten zichzelf op. Als ik eraan terugdenk voel ik weer de onmacht, het verdriet, de wanhoop en angst. Ze zal toch niet echt een einde aan haar leven maken? Je moet ze laten gaan, loslaten, maar bent doodsbang dat ze zichzelf in gevaar brengen of iets aandoen. Helaas iets dat op dit moment heel veel voorkomt bij jongeren. Door de gesprekken die ik nu met mijn dochter heb besef ik heel goed hoe op het randje het is geweest bij haar. De enige reden dat ze het niet heeft gedaan is omdat ze het mij niet wilde aandoen, zegt ze.
Ook in deze periode heb ik weer veel hulp gehad van de lieve mensen op Zorglandgoed Mirre. Regelmatig kon ze daar een weekend logeren zodat ik even bij kon komen en zij de hulp en steun kreeg die ze nodig had. Maar zelf heb ik hier ook hulp bij gehad. Want je kan het niet alleen. Ontkennen heeft geen zin. Ookal heeft ze het niet gedaan, ik had het gevoel als ouder gefaald te hebben. Maar besef ook dat er gewoon zoveel in korte tijd is gebeurd, dat het niet vreemd is dat het dit effect kan hebben. Het is fijn als je dan mensen hebt die je dat helpen inzien. Hoe graag we ook willen, we kunnen als ouder gewoon niet alles voorkomen. Ook je verhaal kunnen delen zonder dat er geoordeeld wordt is heel fijn.
Gelukkig gaat het nu heel goed. Ze is inmiddels ruim 21. Heeft een baan waar ze het super naar haar zin heeft, heeft weer een hele groep vrienden en vriendinnen en gaat regelmatig naar festivals, maar zonder dat ze zelf nog drugs gebruikt. Daar is ze gelukkig helemaal klaar mee. Ze kan ook prima genieten zonder zegt ze dan. Ik heb enorm veel bewondering voor haar. Als ze voelt dat ze even een moeilijke periode heeft trekt ze meteen aan de bel en zoekt hulp, want ze blijft kwetsbaar. Ze kan goed verwoorden wat ze nodig heeft. Ook kunnen we samen goed praten over wat er gebeurd is. Zonder oordeel of verwijten, en dat is heel fijn en goed geweest voor onze verwerking. Onze band is hecht en we ondernemen regelmatig leuke dingen samen.
Ookal is ze nog jong, regelmatig gaat ze al het gesprek aan met jongeren die het ook moeilijk hebben. Zij weet wat ze voelen. Ze helpt waar ze kan en ik vind het geweldig om dat te zien en ondersteun haar daar waar ze dat nodig heeft en er om vraagt.
Uiteraard heb ik, voordat ik deze drie persoonlijke blogs ging schrijven, dit ook eerst met mijn dochters overlegd. Beide staan er achter dat de verhalen gedeeld worden om zo misschien anderen te kunnen helpen.
Dankzij al deze uitdagingen waarmee wij als gezin te maken hebben gehad hebben we zoveel mogen leren en zo'n enorme persoonlijke ontwikkeling mogen doormaken.
Daar zijn we heel dankbaar voor.
Mijn jongste dochter heeft tijdens het zwaarste deel van haar depressie zowel regulaire als alternatieve hulp gehad. Helaas konden de therapeuten die maar 50 min. tijd per week voor haar hadden en zelf geen kinderen hadden, haar niet de hulp geven die ze nodig had.
Op Mirre was dat anders.
Mijn leraar zei altijd: ik hoop dat je veel stukken door te werken hebt, want alleen vanuit ervaring kan je anderen echt helpen. Persoonlijk geloof ik daar ook in. Alleen kennis leren uit een boekje kom je er niet mee. Wanneer je dingen zelf gevoeld en meegemaakt hebt kan je je ook beter verplaatsen in anderen. Hoewel iedereen het op zijn of haar eigen manier zal ervaren, er zijn altijd raakvlakken.
Ben je geraakt door deze blog en wil je er iets over kwijt. Stuur dan gerust een mail naar happykidsmassage@outlook.com. Uiteraard zal ik de mail in alle vertrouwen behandelen.
Bedankt voor het lezen.
Ontspannen groet,
Corina Elzenaar
masseuse, schrijfster en welzijnscoach
Heeft jouw gezin ook te maken met uitdagingen en kan je daarbij wel hulp en ondersteuning gebruiken? Misschien dat ik met het Happy Family programma daarin iets voor jullie kan betekenen.
Mochten er taalfouten in het verhaal zitten, mijn excuus voor de mensen die zich hier aan storen. Ik heb dyslexie. Deze blog wordt vanuit het hart geschreven.
Het gaat om het verhaal en niet over taalfouten.