Je herkent het vast wel. Als moeder wil je graag het beste voor iedereen. Maar goed voor jezelf zorgen, dat schiet er meestal bij in. Mijn moeder is echt het voorbeeld van altijd voor anderen klaarstaan, zorgen, zorgen, zorgen, behalve voor zichzelf. Ze is opgevoed met de overtuiging dat wanneer je als vrouw te goed voor jezelf zorgt, het egoïstisch is. En dan in de negatieve zin van het woord. En vanuit die overtuiging ben ik ook opgevoed.
Toen ik er met de meiden alleen kwam voor te staan was dat een extra uitdaging. Ik stond meer in de de "overleef" dan in de "leef en geniet" stand zullen we maar zeggen. De komst van mijn kleindochter bracht daar gek genoeg verandering in.
In mijn vorige blog schreef ik al over de uitdaging waarmee mijn oudste dochter rond haar 16e te maken kreeg. Door de vorm van therapie die we volgde werd ik mij er bewust van dat ik heel wat overtuigingen had die mij in de weg stonden zeg maar. Ik besloot de opleiding tot Therapeutisch Begeleider te gaan doen bij Mirre, om met deze "stukken" aan de slag te gaan. Het waren intensieve weekenden. Nadat we twee weekenden hadden gehad kreeg mijn dochter een terugval en hebben we besloten dat zij als vorm van therapie ook de opleiding zou gaan doen. Dit maakte het voor ons extra uitdagend, maar ook leerzaam. Ruim een jaar later bleek ze onverwacht zwanger te zijn geraakt. Ze had het zwaar in die tijd en hoe gek het ook klink, voor haar was de zwangerschap een geschenk uit de hemel. Het moest zo zijn. De komst van een baby zorgde voor een ongekend moederinstinct, ze had weer een reden om voor te vechten en te leven. Maar, de zwangerschap was niet eenvoudig. De vliezen braken te vroeg en een paar weken van hevige weeën maar geen bevalling volgde. Achteraf bleek dat de vliezen aan de bovenkant waren gebroken waardoor er voldoende vruchtwater over was zodat de baby nog een paar weken kon blijven zitten. Maar met 37 weken werd besloten haar te halen. Met wee-opwekkers zou het snel gaan. Niet dus. De weeën stopten en een keizersnede volgde aan het einde van een loodzware dag. We dachten dat we nu het ergste wel gehad hadden, maar niets bleek minder waar. Mijn kleindochter bleek met de nodige lichamelijke uitdagingen geboren te zijn en moest met spoed de volgende dag naar Groningen voor onderzoeken. Op dat moment was het niet duidelijk hoe levensvatbaar ze zou zijn en hoeveel invloed dit zou hebben op haar ontwikkeling en toekomst. De nachtmerrie was dus nog niet voorbij.
Nadat we het slechte nieuws te horen hadden gekregen kon ik slechts een korte blik werpen op mijn kleindochter waarna ik alleen het ziekenhuis moest verlaten. In een roes reed ik naar huis en ik moet bekennen dat het de meest eenzame nacht van mijn leven was.
Na ontzettend spannende dagen bleek het minder erg dan in eerste instantie gevreesd werd. Wel kreeg ze na 6 weken een kijkoperatie en met 12 weken een zware darmoperatie die gelukkig heel goed is gegaan. Maar het spreekt voor zich dat het een enorme zware en emotionele tijd was. Ik zag hoe mijn dochter zichzelf wegcijferde om voor haar dochter te zorgen. Maar ik zag ook wat dit met haar deed. Ik zag hoe "mijn kind" er steeds slechter uit ging zien. Wat heel moeilijk is. Ik besprak mijn worsteling met onze leraar en zal zijn woorden nooit vergeten. Hij zei: Wanneer je als moeder alleen maar het voorbeeld geeft om je weg te cijferen voor anderen, hoe kan je dan verwachten dat je dochter dit anders zal doen?
Die woorden raakte mij. De meiden waren nog jong. Ze hadden altijd gezien hoe hun oma en ik altijd alles voor anderen deden. Wilde ik hetzelfde voor hun? Is het echt egoïstisch om ook goed voor jezelf te zorgen? Moet je je altijd voor de buitenwereld maar goed houden?
In dezelfde week dat mijn kleindochter de zware operatie kreeg, kreeg mijn moeder te horen dat ze darmkanker had. Een operatie volgde, deze mislukte en ze kreeg een tijdelijke stoma die veel ellende veroorzaakte. Mijn moeder werd gedwongen zich over te geven. Je darmen staan voor dingen niet kunnen verkroppen, verteren. Emoties vasthouden. Wel erg bijzonder dat zowel mijn moeder als kleindochter in hetzelfde jaar met uitdagingen te maken kregen die met de darmen te maken hadden.
Ik heb geen broers of zussen, enkel mijn ouders, dochters en kleindochter, en het was dan ook voor ons allemaal heel veel. Gek genoeg heb ik juist in die periode de keuze gemaakt beter voor mijzelf te gaan zorgen. Af en toe nee te zeggen, even rust te nemen zodat ik de momenten dat ik er wel was met meer energie en aandacht erbij kon zijn.
Voor mijn familie was het in eerste instantie best lastig. Ze waren het niet gewend. Corina/mama die nee zegt. Mama die dingen voor zichzelf gaat doen. Soms moest ik simpelweg ook om even energie op te doen. Eigenlijk was het geen keus maar noodzaak om alles aan te kunnen. Door juist in die tijd de keus te maken kon ik voorkomen dat ik zelf een burn-out kreeg of overspannen raakte. Al zijn er heus periodes geweest dat het op het randje zat en het goed voor mezelf zorgen echt niet zomaar ineens goed ging hoor. Dat is uiteindelijk best een lang proces geweest.
Nu, jaren later zie ik dat die keuze niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn dochters de juiste is geweest. Mijn dochters kunnen beter hun grenzen aangeven. Luisteren naar hun lichaam, kunnen heel goed nee zeggen. Mijn moeder is niet echt veranderd. Vind het nog altijd moeilijk om hulp te vragen. Als je vraagt hoe het is, is het bijna altijd goed terwijl heel goed te zien is dat dit niet zo is. Maar het is haar lichaam, haar leven, haar keuze en die respecteren we. De meiden en ik kiezen ervoor er echter voor om het anders te doen. Hoe lastig het soms ook is. De afgelopen jaren heb ik ook geleerd dat we niet verantwoordelijk zijn voor die stukken van anderen. We kunnen anderen inspireren maar het is uiteindelijk wat ze er zelf mee doen. Je daar dan druk over maken kost alleen jou energie. Energie die je beter in iets anders kan stoppen.
Goed voor jezelf zorgen is niet egoïstisch maar noodzakelijk! Door goed voor jezelf te zorgen kan je veel meer hebben, zit je beter in je vel én geef je het goede voorbeeld aan je kinderen. Hoe beter jij voor jezelf zorgt, hoe beter je ook voor anderen kan zorgen. Dat klinkt misschien gek, maar het is echt zo!
Als vrijwilliger help ik af en toe tijdens Opkikkerdagen van Stichting de Opkikker. Ik masseer dan vaak de moeders die vaak helemaal vastzitten. Met een ziek kind hebben ze geen tijd voor zichzelf te zorgen is vaak het antwoord. Maar ik heb er al meerdere gesproken die zo over hun grenzen zijn gegaan dat ze een burn-out hebben gekregen en helemaal niets meer konden doen, dus ook niet voor hun zieke kind. En een burn-out heeft veel tijd nodig om weer goed uit te komen. Probeer het niet zover te laten komen!
Ik hoop dat je door deze blog gaat nadenken over wat jij eventueel kan veranderen mocht ook jij zo'n moeder zijn die voor iedereen klaarstaat, behalve voor zichzelf. Begin met iets kleins. Plan even me-time in je agenda want wanneer je het niet inplant komt het er niet van. Bijvoorbeeld voor een ontspannende wandeling in de natuur, een kopje koffie drinken met een vriendin of een heerlijke massage. Zelfzorg is geen luxe maar noodzaak wanneer je het beste voor hebt met je gezin.
Mijn kleindochter is ondertussen alweer ruim 7 en het gaat super goed. Massage heeft er aan bijgedragen dat zij zich bijzonder goed heeft ontwikkeld tot een "normaal" kind. En door goed op haar voeding te letten heeft ze geen medicatie meer nodig. Met de uitdagingen die zij heeft is het gebruikelijk dat kinderen tot hun 16e medicatie moeten gebruiken en een paar keer per jaar in het ziekenhuis terecht komen. Sinds haar 1e verjaardag hoeft ze gelukkig enkel nog voor onderzoeken heel af en toe naar het ziekenhuis. We zijn dankbaar dat ze blijkbaar de uitzondering op de regel is en wij zijn er van overtuigd dat massage en de gezonde/bewuste leefstijl hierin een belangrijk rol hebben gespeeld.
Ben je geraakt door deze blog en wil je er iets over kwijt. Stuur dan gerust een mail naar happykidsmassage@outlook.com. Uiteraard zal ik de mail in alle vertrouwen behandelen.
Bedankt voor het lezen.
Ontspannen groet,
Corina Elzenaar
masseuse, schrijfster en welzijnscoach
Heeft jouw gezin ook te maken met uitdagingen en kan je daarbij wel hulp en ondersteuning gebruiken? Misschien dat ik met het Happy Family programma daarin iets voor jullie kan betekenen.
Mochten er taalfouten in het verhaal zitten, mijn excuus voor de mensen die zich hier aan storen.
Ik heb dyslexie. Deze blog wordt vanuit het hart geschreven.
Het gaat om het verhaal en niet over taalfouten.