Ik ben een heks. Het blijkt dat het voor velen toch lastig is om daar een beeld bij te hebben. We zijn zo opgegroeid met de boze sprookjesheksen dat veel mensen zich niet kunnen voorstellen of zelfs geloven dat er een best grote groep mensen is die zich "moderne heksen" noemen.
Ik krijg vaak de vraag: Maar wat doe je dan precies?
Voor mij is heks zijn een vorm van religie. Een oude vorm van natuur religie die de boeren honderden jaren geleden ook praktiseerden en veel natuur volkeren nog steeds doen. Ze hadden niet één maar meerdere goden. Hadden respect voor de natuur en deden veel met rituelen. Konden aan de lucht zien wat voor weer het zou worden. Wisten precies wanneer ze moesten zaaien of oogsten en hadden respect voor moeder aarde.
Ik heb inderdaad een "heksen opleiding" gedaan. Traditioneel is deze een jaar en een dag. Je leert tijdens dat jaar over de verschillende jaarfeesten, kruiden, kleuren therapie, edelstenen, bomen, rituelen zoals het handvast-ritueel, pendelen, wichelroede lopen en nog veel meer. De "opleiding" bestaat uit 13 hoofdstukken die symbool staan voor de 13 volle manen in een jaar. De maan is ook een belangrijk onderdeel van de religie. Zo kan je haar energie gebruiken bij bepaalde rituelen.
Naast de DVD's die ik destijds kreeg heb ik ook 4 live weekenden gehad waarin we alles wat we geleerd hadden in de praktijk moesten brengen. Het is alweer ruim 10 jaar geleden, dus veel weet ik daar niet meer van, maar wel dat het mooie weekenden waren. Tegenwoordig zijn er verschillende heksen die een opleiding geven.
Een ieder geeft hier op haar (meestal zijn het vrouwen) eigen manier vorm aan. Dat vind ik persoonlijk er ook het prettigste aan, dat je het gewoon kan doen op de manier die goed voelt voor je. Ik heb het geleerd van Margarita, eigenaresse van het heksenmuseum in Appelscha. Zij heeft de kennis weer van haar vader geleerd. Voor wie interesse heeft, je kan nog steeds de opleiding bij haar volgen.
Zoals ik vermelde is het is alweer ruim 10 jaar gelden dat ik de opleiding heb gedaan en een deel van de kennis is een onderdeel van ons leven geworden. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn dochters die inmiddels 21 en 26 zijn. En automatisch kregen ook vrienden en vriendinnen hier dingen van mee als ze bij ons waren. Het is leuk om te merken dat zij nog regelmatig om raad vragen, bijvoorbeeld aan mijn dochters, wanneer ze ergens last van hebben.
Zoals aangegeven zit er veel in de opleiding verwerkt en ben beslist niet actief met alle onderdelen bezig. Zo vier ik lang niet altijd de jaarfeesten. Maar ik had vroeger ook niets met gewone feestdagen. Ook ga ik niet met volle maan vieringen naar groepen ofzo. Ik ben vooral een solitaire natuurheks zoals ze dat noemen. Ook de meiden hebben eruit gehaald wat bij hun past. Zo heeft de een meer met edelstenen en het huis reinigen met wierook, en de ander gebruikt liever etherische olie en heeft regelmatig haar eigen vuur-ritueel om dingen los te laten. Ze hebben beide een gewone baan en collega's reageren dan ook vaak verrast als ze over dit soort dingen vertellen. Zij hebben er altijd makkelijker over verteld dan ik. Vroeger al op school. Ze waren eerder trots te vermelden dat hun moeder een heks is dan dat ze zich er voor schaamden en ze zijn vooral heel blij dat ik er nu zelf ook helemaal voor ben gaan staan. Dat het gedeeld is op tv is in goed overleg gegaan.
Voor mij is het heks zijn een manier van magisch leven. Mij verwonderen wat de natuur "mij te vertellen heeft". Een dier die je op een onverwachte plek tegen komt. Een veer die op je pad ligt of een boom waar je naar toe getrokken wordt. Als ik er de tijd voor neem krijg ik automatisch een boodschap door die er voor mij verborgen in zit. Vertrouw op je intuïtie dat het geen toeval is dat net dat veertje of die boom je opvalt.
En zo zijn er nog vele andere voorbeelden te benoemen. Wanneer je gaat verstillen in de natuur en je open stelt komen de antwoorden vanzelf. Dat noem ik: Magisch leven.
Er is veel oude kennis over bloemen, kruiden en dieren verloren gegaan. Vroeger werd de kennis van generatie op generatie doorgegeven, maar toen veel door de kerk verboden werd zijn mensen voorzichtig geworden. Brandstapelangt wordt het ook wel genoemd. Er zijn nog maar zo weinig natuurvolkeren die er echt mee bezig zijn. En ik vind het opvallend dat mensen vaak onder de indruk zijn van bijvoorbeeld de kennis van indianen, maar bij heksen nog steeds denken aan de kwaadaardige sprookjesheksen. Terwijl heksen de sjamanen van Europa zijn. In de Scandinavische landen is het nog altijd een vrij normale religie, maar hier is er nog een groot taboe op, dat blijkt wel weer uit alle reacties die ik heb gekregen.
Dat heeft er vast ook mee te maken dat ons jaren een ander verhaal over heksen is verteld, dat we opgegroeid zijn met een ander beeld. Een beeld dat we zomaar niet kunnen veranderen. Verandering is eng dus kunnen we er maar beter de spot mee drijven. Zoals deze afbeelding die ik voorbij zag komen. Daar kan iedereen dan lekker om lachen. Tja, wat moet ik zeggen, het is zo voorspelbaar. Maar het geeft ook aan dat het tijd is dat we er een ander beeld bij krijgen. Want een echte heks is beslist niet gevaarlijk zoals de sprookjes ons hebben doen geloven. Witte heksen zijn mooie, liefdevolle mensen zijn die zich inzetten voor hun medemens en de natuur. Denk maar aan Susan Smit, ik mag toch wel zeggen, een prachtige heks en een voorbeeld voor de moderne heksen in Nederland.
Met haar boeken inspireert ze velen. Zelf ben ik destijds ook op dit pad terecht gekomen naar het lezen van haar boek: Heks.
Maar ook anderen delen hun kennis. Bijvoorbeeld kennis over kruiden. Er is zoveel uit de natuur te halen wat je kan gebruiken voor het ondersteunen van je gezondheid (uiteraard met respect geplukt etc.) maar we zijn bang geworden dat het "giftig" is. Waar ik me dan weer over verbaas met hoeveel gemak de grootste troep aan eten wordt gekocht in winkels, gevuld met allerlei geur, kleur en smaakstoffen. En dat dat in grote hoeveelheden naar binnen wordt gewerkt zou niet giftig zijn? Of wat te denken van alle chemische producten die velen dagelijks op hun huid smeren? Er niet bij nadenkend dat het op die manier ook in je lichaam terecht komt. En als we dan pijn voelen, dan nemen we even een pilletje, of twee, en weer door. Dat is natuurlijk ook veel beter dan proberen te achterhalen waarom je lichaam deze pijn aangeeft. (dus niet)
Is het omdat ik een heks ben? Is het omdat ik bewust leef? Om eerlijk te zijn weet ik soms zelf niet precies meer bij welke opleiding of training ik wat geleerd heb. Het is een manier van leven. Voelen, aarden, verwonderen, afstemmen, bewust zijn, respectvol omgaan met de natuur, je afstemmen op de seizoenen (in de zomer actief en in de winter alles laten bezinken), proeven, loslaten en vooral veel plezier maken.
In ieder geval voel ik dat het ook voor mij nu tijd is om kennis te delen en mensen te inspireren om meer "magisch te gaan leven". Ik zal mijn kennis daarom op verschillende manieren gaan delen en hopelijk dat deze kennis dan vervolgens weer zal worden doorgegeven aan de nieuwe generatie. Zodat zij straks wel weten dat een madeliefje een stuk gezonder is dan een zoet snoepje. Dat ze weten dat ze van weegbree hoestsiroop kunnen maken en leren hoe ze op natuurlijk wijze hun eigen crèmes, oliën, zalfjes en tincturen kunnen maken. Zodat ze niet afhankelijk zijn van de big farma. Maar terug gaan naar de basis. Niet alleen voor hun eigen gezondheid, maar om weer onderdeel te worden van de natuur en dus moeder aarde.
Daarnaast is er één ritueel dat van het begin af aan mijn aandacht heeft getrokken en ik weet dat nu de tijd gekomen is om daar eindelijk meer mee te gaan doen.
Dat is het Handvast-Ritueel. Een handfasting is een symbolische trouwverbintenis.
Wil je hier meer over weten? Ga dan naar Handvast-ritueel
Volg mij op instagram om een kijkje te nemen in mijn "magische leven".
Wil je na het lezen van deze blog er iets over kwijt? Stuur dan gerust een mail naar happykidsmassage@outlook.com
Ontspannen groet,
Corina Elzenaar
masseuse, schrijfster en welzijnscoach voor gezinnen van kinderen tussen de 4 t/m 12 jaar.
Mochten er taalfouten in het verhaal zitten, mijn excuus voor de mensen die zich hier aan storen. Ik heb dyslexie. Deze blog wordt vanuit het hart geschreven. Het gaat om het verhaal en niet over taalfouten.